هر زمان بر پیامبر (ص) فشار می‌آمد می فرمود: «أَرِحْنَا یَا بِلَال»، ای بلال! راحتم کن. (بحارالانوار/ج79/ص193) .
کنایه از اینکه اذان بگو تا مشغول نماز شویم.
ولی بعضی از ما نماز که می‌خوانیم می‌گوئیم: راحت شدیم. ما از نماز راحت می شویم و پیامبر (ص) با نماز، از مشکلات راحت می‌شد. یعنی: وقتی می گوئیم: «الله اکبر»، او بزرگ است، بزرگتر از همه غصه‌ها و دنیا و پول‌ها و مقام ها ونوشتنی‌هاو گفتنی‌ها و فکر کردنی‌ها است.
مى فرماید: «أَقِمِ الصَّلاةَ لِذِکْری» (طه/14) نماز بخوان براى اینکه یاد من باشى.
و یاد خدا هم مایۀ آرامش است؛ «أَلا بِذِکْرِ اللَّهِ تَطْمَئِنُّ الْقُلُوبُ» (رعد/28).
و آرامش باعث رسیدن به رضایت الهی است که می فرماید: « یا أَیَّتُهَا النَّفْسُ
الْمُطْمَئِنَّةُ ارْجِعی إِلى رَبِّکِ راضِیَةً مَرْضِیَّةً» (فجر/28-27) ، تو اى روح آرامیافته! به
سوى پروردگارت بازگرد در حالى که هم تو از او خشنودى و هم او از تو خشنود
است.
تنها مشکلى که دنیاى علم وصنعت امروز آن را حل نکرده، مشکل آرامش روحى
است. هر روز آمار بیمارىهاى روانى، و مصرف قرص اعصاب زیاد مىشود. هیچ
چیز به انسان آرامش نمىدهد جز یاد خدا و ایمان و انس و عشق و توکّل به
او.آرى نماز یاد خداست و فقط با یاد خدا دلها آرامش مىیابد.افرادى را
مىشناسیم که داراى قدرت، مال و علم هستند، امّا آرامش لازم را ندارند. در
مقابل، افرادى تهیدست هستند که به خاطر ایمان به سرچشمه هستى داراى
قلبى آرامند، دید و بینش و اعتقاد خاصّى دارند که حوادث تلخ و شیرین را
مىپذیرند و براى آنها تحلیل منطقى دارند.آرى با یاد خداوند دلها آرام مىگیرد
و بهترین یاد خدا همان نماز است، کمبود امروز بشر علم و تخصصّ نیست، بلکه
دل آرام است. نه فرعونها و ابرقدرتها دل آرام دارند، نه قارونها، و نه
ابولهبها، و نه منافقان چند چهره.تنها رهبرى را که ما در زمان خودمان داراى
دلآرام دیدیم، حضرت امام خمینى قدس سره بود که روز 12 بهمن 57 وقتى در
هواپیما نشست تا به ایران بیاید، خبرنگار از او پرسید چه احساسى دارید؟
فرمود: هیچ.با اینکه هنوز نظام شاهنشاهى سرِ پا بود و احتمال سرنگونى
هواپیما داده مىشد.در وصیّت نامه خود نیز نوشت من با قلبى آرام به سوى
خدا مىروم. این دل آرام از زور و پول و مقام نیست، از پیوند با خداست که
بهترین نوع آن نماز است.
یقیناً فوایدی که در نماز وجود دارد، در هیچ یک از عبادت های دیگر وجود ندارد، هر جمله و هر کلمه و حرف نماز، مملو از نکات مفید و آموزنده است. تاثیری که در نمازگزار ایجاد می شود و فوایدی که عاید نمازگزار می شود بر کسی پوشیده نیست عقیده، بینش نمازگزار، زندگی و حیاتش و حتی مرگش خدایی اگر چه آثار و فواید نماز در تمام شئون زندگی عابد مشهود است، اما برخی از آنها به جهان بعد از مرگ او بر می گردد به عبارت دیگر، آثاری که نماز برجای می گذارد، به دو بخش قابل تقسیم است. بخشی از آن فوایدی است که در همین دنیا نصیب نمازگزار می شود. بخش دیگر آن مربوط به جهان آخرت است.
انسان در مسیر زندگی دنیایی خویش، لحظاتی شیرین و به یاد ماندن را تجربه می کند که شیرینی آن، همیشه در کام وجودش ماندگار است از بین تمام این لحظات، شیرین ترین لحظات عمر یک مؤمن واقعی لحظاتی است که با خدای بی نیاز به خلوت نشسته و به راز و نیاز و عبادت با حضرت حق می پردازد.البته این شیرینی را، انسانی می تواند احساس کند که طعم ایمان واقعی را از عمق جانش چشیده باشد. چنین کسی هرگز حاضر نیست که این لحظه ی زیبا و دلربا را با تمام دنیا و آنچه در آن است معاوضه نماید.او در حال عبادت و نماز که زیباترین مصداق عبادت است، به معشوق واقعی خویش دست یافته و از خلوت با او به چنان لذّتی دست یافته که در کل این عالم، برای آن مانندی نمی بیند، و لذا به هیچ قیمتی حاضر نیست آن را از دست بدهد.در میان عبادات، هیچ عبادتی به مانند نماز، نمی تواند قلب کوچک آدمی را به دریای بی کران رحمت الهی وصل نماید، و روح انسان را از سرچشمه ی فیوضات بیانتهای خداوند بی همتا، سیراب نماید.
لحظه ی نماز، باشکوه ترین لحظه ی ارتباط انسان سراپا نیاز به وجود مطلق بی نیاز است. در حقیقت آن لحظه ی نورانی، فرصتی است طلایی که خداوند مهربان، بر ما منّت نهاده و از سر لطف و محبّتی که به بندگانش دارد، آن را در اختیار ما قرار داده، تا در آن فرصت زیبا، بتوانیم، قلب و جان خود را از عالم طبیعت و خاک، جدا نموده و روحمان را به عالم بالا پرواز داده و در سایه ی این پرواز ملکوتی، به جان خود صفا و جلاء بخشیم.
نماز یکی از صورت‌های عبادت و پرستش است که در برخی از دین‌ها
وضع شده است.واژهٔ نماز واژه‌ای پارسی است که ایرانیان برای واژهٔ
«صلاة» عربی به کار بردند. این واژه به معنای خم شدن و سرفرودآوری
برای ستایش و احترام است. واژهٔ نماز نام‌واژه‌ای از فعل نمیدن فارسی
به معنی تعظیم‌کردن است.برخی حدس زده‌اند که این واژه از واژهٔ
«ناماسته» در زبان سانسکریت گرفته شده‌باشد که محتمل نیست.
محمد مسعود نوروزی معتقد است کلمه نماز از ریشه نماچ که در پارسی
میانه (پهلوی زمان ساسانیان) است گرفته شده و فعل نماچ پورتن به
معنای نماز بردن و تعظیم کردن به کار رفته‌است؛ و قبل از آن در ایران
باستان از ریشه نم به معنای خم شدن و سر فرو آوردن مشتق
شده‌است. در اوستا نماز به صورت نمنگه یا نمه به معنای دعا و درود
آمده‌است
مسأله
1399
مستحب است نمازهای واجب خصوصا نمازهای یومیه را به جماعت بخوانند و در نماز صبح و
مغرب و عشا ، خصوصا برای همسایه مسجد وکسی که صدای اذان مسجد را می شنود بیشتر
سفارش شده است .
مسأله 1400
در روایتی وارد شده است که اگر یک نفر به امام جماعت اقتدا کند ، هر رکعت از نماز
آنان ثواب صد و پنجاه نماز دارد و اگر دو نفر اقتدا کنند هر رکعتی ثواب ششصد نماز
دارد و هر چه بیشتر شوند ، ثواب نمازشان بیشتر می شود تا بده نفر برسند و عده آنان
که از ده گذشت ، اگر تمام آسمانها کاغذ و دریاها مرکب و درختها قلم و جن و انس و
ملائکه نویسنده شوند ، نمی توانند ثواب یک رکعت آن را بنویسند .
مسأله 1401
حاضر نشدن به نماز جماعت از روی بیاعتنائی جایز نیست وسزاوار نیست که انسان بدون
عذر نماز جماعت را ترک کند .
مسأله 1402
مستحب است انسان صبر کند که نماز را به جماعت بخواند و نماز جماعت از نماز اول وقت
که فرادی یعنی تنها خوانده شود بهتر است . و نیز نماز جماعتی را که مختصر بخوانند
از نماز فرادی که آن را طول بدهند بهتر می باشد .
خداوند عالمیان می فرماید: قد افلح المومنون. الذین هم فی صلاتهم خاشعون. به تحقیق که رستگار شدند مومنانی که در نماز خود باخشوع هستند. (سوره مومنون/ آیه 1 و 2)
خشوع دل آن است که دل به یاد خداوند خود باشد و به غیر ذات او متوجه چیزی نشود و غیر را از خاطر خود بیرون کند. با این معنا خشوع قلب و حضور قلب معنای بسیار نزدیکی پیدا می کنند.
اما خشوع سایر اعضا و جوارح این است که هر یک به آن کاری که مامور شده اند، مشغول باشند و آدابی که برای هر عضوی از اعضا برشمرده اند، ترک نشود. مثلا چشم در هر یک از حالات نماز باید به جایی خاص نگاه کند. در هنگام قیام مستحب است که چشم به مهر بنگرد. در رکوع به مابین دو پا، در هنگام سجده به روبروی خود و در هنگام نشستن به مابین دو زانو نگاه کند. و دست را فرموده اند که در هنگام ایستادن کف دو دست بر روی دو پا قرار گیرد و در هنگام رکوع بر روی دو زانو و ... . اما آنچه مهم است این است که این خشوع ظاهری است و خشوع ظاهری تابع خشوع باطنی است. یعنی خشوع جمیع اعضا تابع خضوع قلب است.
روایت شده است که حضرت رسول صلی الله علیه و آله، شخصی را دید که در نماز با ریش خود بازی می کرد. فرمود: اگر دل این مرد خاشع و با خدا بود، اعضا و جوارح او نیز به کار خدا مشغول بودند. (بحار الانوار، جلد 84، صفحه 266، حدیث 67)
قلب، پادشاه مملکت بدن و پیشوای سایر اعضا و جوارح است. همه ی اعضا و جوارح به قلب اقتدا می کنند و تابع او هستند. چون دل متوجه خدا شد، اعضا نیز پیروی می کنند و ادب حضور را رعایت می نمایند. این معنای حدیثی است که می فرماید: نماز مومن به تنهایی، جماعت است. زیرا دل او با خداست و مقتدای سایر جوارح است که به او اقتدا می نمایند.
نماز بدون خشوع و حضور قلب اگر هم فقط رفع تکلیف باشد و انسان را از جهنم آزاد سازد اما او را به درجات عالیه ی کمالات نمی رساند و پسندیده ی درگاه حق نیست. چنانچه از پیامبر اسلام نقل شده است که فرمود: نماز مقبول نیست، مگر با حضور قلب. (بحار الانوار، جلد 84، صفحه 260، حدیث 59)
"به نماز ایستاده ایم" وبلاگ 200 روزه شد!!!
شکر خدا روز به روز به آمار بازدیدکنندگان این وبلاگ نوپا داره اضافه میشه....
از حضور همه یاوران محترم نماز در این وبلاگ کمال تقدیر و تشکر بعمل می آید
از همه ی مدیران سایتها و وبلاگهای مذهبی تقاضا داریم ما را با عنوان "به نماز ایستاده ایم" لینک بفرمایند.
