تودیع و معارفه فرمانده ناحیه مقاومت بسیج شهرستان دهاقان

تودیع و معارفه فرمانده ناحیه مقاومت بسیج شهرستان دهاقان صبح امروز با حضور سردار مجتبی فدا جانشین سپاه صاحب الزمان (عج) اصفهان،‌ علی اصغر قاسمیان فرماندار دهاقان و جمعی از مسئولان من جمله اعضای حوزه بسیج دانشگاه آزاد دهاقان برگزار شد.

در ابتدای این مراسم بهمن افشاری فرمانده ناحیه دهاقان گزارشی از عملکرد سه ساله خود ارائه کرد.

به گفته افشاری برگزاری یادواره‌های شهدا، سرکشی از خانواده شهدا، بازسازی واقعه غدیر خم، تشییع پیکر 6 شهید گمنام،  تشییع شهدای غواص، اجرای طرح بومی محلی، راه اندازی 46 خط شباب، ایجاد حوزه شهر گلشن و حوزه ادارات شهرستان، توسعه بیست کانون فرهنگی، تکمیل سوله 9 دی، تکمیل ساختمان جدید گردان امام حسین و احداث دو سوله روستایی از جمله فعالیت‌های برجسته انجام شده در زمان تصدی فرمانده سابق ناحیه مقاومت بسیج شهرستان دهاقان بوده است.

وی افزود: از جمعیت 35 هزار نفر شهرستان دهاقان نزدیک به 55 درصد عضو بسیج هستند.

در ادامه این جلسه فرماندار دهاقان ضمن تشکر از تعامل فرمانده سابق ناحیه مقاومت بسیج این شهرستان بیان کرد: مدت زمان خدمتگزاری به نظام اسلامی محدود است و در این مدت باید خالصانه برای پیشرفت کشور تلاش کرد.

سردار مجتبی فدا جانشین فرمانده سپاه صاحب‌الزمان (عج) در ادامه با تأکید بر ظرفیت‌های بسیج و نیروی مقاومت در کشور و منطقه عنوان کرد: باید مراقب نفوذ دشمن بود و در مسیر ولایت که محور اصلی انقلاب است به درستی و با تمام قدرت و هم سو در جهت آن حرکت کنیم.

در پایان این مراسم از زحمات سرهنگ بهمن افشاری تجلیل و سرهنگ هوشنگ نوابی به عنوان فرمانده جدید ناحیه مقاومت بسیج شهرستان دهاقان معرفی شد.

کربلا 25 کیلومتر

به نام خالق عشق و زیبایی

نجف با آن ابهت خاص خود مثل آغوشی بود به گرمی آفتاب و عطوفت و مهربانی مادر...

آرامشی بر جانم افتاده بود و گویا از کودکی در آنجا و در کنار حرم امیرالمؤمنین علیه السلام بزرگ شده بودم و انگار اقامتم ابدی شده بود و چه شیرین، گوئیا غم و غصه های عالم و آدم فراموشم شده بود.

و اما بعد از سه روز گاه رفتن بود سوی کربلا و اندرون من آتشی برپا شده بود، یک دل می گفت بروم وآن دگر می گفت چون بروم؟!

چه غوغایی در دلم برپا بود، امیر دلها دلبری کرده بود و عاشق را یارای جدایی کی روا باشد؟

عشق کار خود را کرده بود ولی به ناچار باید سر به تقدیر جاده می سپردیم، هنگامه رفتن بود و من در دل زمزمه می کردم: « من میرم اما دلم، تو حرمت جا می مونه...» در هجوم باران اشک تصویر حرم در چشمان گم و پیدا می شد، اما یاد کربلا تنها تسلی بر این دل بی تابم بود که سوی قبله شهد و شهادت باید برفت، آنجا را خدا نیز عاشق است...

و راه افتادیم و همچنان من مشغول چند لعن و سلام عاشورا بودم و زیر لب زمزمه هایی داشتم، تا اینکه بعد از عبورهای از کنار موکب هایی که سراسر عشق بود و شور، سراسر معرفت بود و نور؛ حال عجیبی به آدم دست می داد؛

آن همه اخلاص و صفا، این چه سرزمینی است و چه صحنه هایی؟!

من هنوز در تک بیت سفر جا مانده بودم و خادمان پیر و کوچک معراج ها رفته بودند...

*****

ناگهان دنیای از اندوه مرا به خود خواند و من بیچاره تر از بیچارگان عالم در بهت خاکستری خود به فکر فرو افتادم؛

کدامین گناه حالت را پریشان کرده؟

کدامین برخورد تو را دگرگون ساخته؟

سوالاتی بیشمار از اندوه و پریشانی ام بود تا راز این اندیشه را در خود بیابم...

در همین گفتگو یکباره برقی در چشمانم بدرخشید و هم پاسخی بر سائل درمانده داد و هم غمی بر غمهای جانم بیفزود؛

کربلا 25 کیلومتر

صحنه، صحنه ای از حماسه بیداری بود،

یاصاحب الزمان! این چه میدانی است وین چه غوغایی؟!

کربلا ای دیار غمهای زینب، کربلا ای وادی عشق و عطش! من هنوز از این فاصله ها یافتم که کربی است آنجا و بلا

من از اشارتهای اندوه فهمیدم چه بارانی شده ام و من از اشارتهای بیداری فهمیدم که در این حصار اندوه می شود جان سپرد و آسمانی شد ...

حال می فهمیدم معنای قرآن بر نیزه را

حال می یافتم معنای سلوک عاشورایی را

ای ماوای جانهای عاشق بعید می دانم تا کربلا زنده بمانم؛

لبیک یا حسین

لبیک یا شهید...